czarna twoja krew

Z grobu twojego symbolicznego, Mati, by wystawał taśmociąg, taki jak w koksowniach, który ciało twe umęczone, rozczłonkowane niósłby na swej powierzchni prosto do nieba, lub równie dobrze i do piekła, ponieważ tego teraz nikt nie stwierdzi z całym przekonaniem tego faktu dopiero dokonującego się. Oto głowa Matiego naszego śląskiego jedynego błogosławionego, której neuronów niezachodzącej pracy nie zakłóciło nigdy nic poza może wstrząsem, uderzeniem łajta w nos lewym sierpowym, bez podejrzeń o myślenie najmniejszych posądzeń. A to jego ręka śląska błogosławiona Matiego naszego syna jedynego od kijów bejsbolowych w górę podnoszenia i na kibola Piasta Gliwice się zamachiwania. W tle leciałyby dubstepy, bo ty, Mati, zawsze lubiłeś dubstepy. Dubstepy, hip-hopy. Techno, elektro. Górnik Zabrze pany, Zabrze Kończyce – wycierać buty. Pedały do gazu i Roma do doma. Takie byś miał może epitafium, minutę ciszy skandowania jak na stadionie podczas meczu, co zaczynałeś na trybunach rzucać tymi krzesłami, tymi ludźmi. Siekierami w ludzi, ludźmi w siekiery, we wszystkich sekwencjach, kombinacjach, we wszystkich pozycjach z Kama Sutry jakiejś napierdalania bliźniego swego, jego totalnej destrukcji, w ziemię wdeptywania.

Z daleka spojrzysz na moją odświeżoną dodatkowym pikselem wersję, zbuforowaną w pełni o przepustowości z nóg cię ścinającej. Ciebie już, Mati, nie będzie, wsiąkniesz w ziemię, do ostatniej chrząstki wciągnięty przez nos tego brzydkiego świata, co cię rozbił na spaniu na elementy pierwsze, na organy, złom, makulaturę i jeszcze więcej złomu za złoty piątkę tona; co ci przez czarną słomkę wyssał duszę spomiędzy porów wyschniętej na wiór skóry. Gdzie pasujesz, gdzie tylko sobie siebie wyobrażasz. Czarny łajt, czarny tlen. Czarne twoje serce, czarna twoja, Mati, krew.