z cyklu stare ale jare: szach-mat

Początkowo wcale nie chciałam cię urodzić.

Nie żebym nie pokochała od pierwszego zanurzenia testu w moczu
tego flaka wewnątrz, w którego intencji moja matka czołgała się nago
całą długością Zwycięstwa zagryzając beret.

Zwyczajnie po twoim bracie windą do parteru zjechały mi piersi,
a brzuch po tamtej ciąży wydawał się rosnąć,
jakbym magazynowała w nim zło całego świata.

Z czasem skomponowałam się z kuchennym blatem,
grała orkiestra kotletów na deskę i tłuczek,
stałam się łyżką, którą twój ojciec podtapiał w kawie,
dopóki nie poznał tamtej, nie zwinął dachu znad głowy

po to, by mama zaczęła litanię a nie mówiłam?,
samobiczowanie, rajd po kościołach. Urodziłeś się wtedy,
po raz pierwszy naprawdę z blaskiem krzyża na czole,
Chrystus przyszedł wtedy do naszego domu.

A dziś nie blask, tylko jego cień pada na twoje złączone
w wieżyczkę dłonie. Wieża bije Króla. Zatrzęsie niebem.
Szach-mat w litym dębie. Szach-mat, kochanie.




[2008?]