rezystancja

choć był to dla ciebie drugi dzień ciszy
nie przestałaś słyszeć jak skrzypią sprężyny.
wciąż czułaś jej zapach i żelazną rękę.

znaleźli cię na strychu, gdy po twojej matce

pozostały tylko ślady rubinowej szminki.

mogli pozwolić ci umrzeć, a bóg machnąłby ręką.

z braku wolnych etatów dla bękarcich dzieci

przydzielili ci celę z widokiem na srom świata,

gdzie z nakazem milczenia studiowałaś pilnie,

jak mieć serce z cegły i marskość w źrenicach.

przeorałaś wzdłuż rynsztok całym swoim ciałem.

dziś odtwarzasz życie w najdroższej dzielnicy,

a bóg jest spłukany. wstaje od stołu. wywraca

krzesło. zabiera płaszcz i sfatygowany kapelusz.

wychodzi zbyt głośno jak na przegranego.

to jest triumf, sereno. jedz małymi kęsami.

[luty 2009]